Βρεθήκαμε να μεγαλώνουμε σε μονογονεϊκή οικογένεια, με τον πατέρα μου να εκπληρώνει πολλούς διαδοχικούς ρόλους.

Πάντοτε έδινε τον καλύτερο του εαυτό, για να μη μας λείψει τίποτα, ξεπερνώντας τα προβλήματα με ένα μεγάλο χαμόγελο και το σταθερά στοργικό του ύφος.

Και, όμως, αυτός ο άνθρωπος στις δικαστικές αίθουσες χρειάστηκε την δική μου μαρτυρία, για να αναλάβει την επιμέλεια μας.

Γιατί, βρέθηκε μπροστά από ένα δικαστή που έκρινε βάσει του φύλου και όχι όσων μας είχε ήδη προσφέρει.

Έγινε θεατής ενός Δικαστηρίου που δεν μπορούσε να αντιληφθεί την κοινωνική εξέλιξη, την αλλαγή του μοτίβου των σχέσεων, τον αναχρονισμό ενός οικογενειακού Δικαίου που κάποτε υπήρξε ρηξικέλευθο.