Skip to main content

«Ο σεξισμός των likes»

«Είναι εύκολο να είσαι αντιδραστικός, είναι δύσκολο να είσαι προοδευτικός στη ζωή και όχι στις ιδέες και στα λόγια»

Οι φράσεις ηθοποιού-ινφλουένσερ για τους 50άρηδες άνδρες, τα στερεότυπα και οι παρωχημένες αντιλήψεις.

Αντιδραστικός (ο). Είναι όποιος και όποια αντιδρά, που σχετίζεται με την αντίδραση ή που αναφέρεται σε αυτήν. Αυτή είναι η πρώτη και βασική σημασία του επιθέτου.

Ωστόσο, η δεύτερη και πιο επικίνδυνη είναι αυτή που δείχνει όποιον και όποια εκφράζει συντηρητικές, οπισθοδρομικές απόψεις.

Σήμερα, στον δημόσιο (δια)λόγο μπορούμε εύκολα να εντοπίσουμε επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς που εμφανίζονται από «αντιδραστικούς» ανθρώπους. Ωστόσο, η δική τους αντίδραση μπορεί να είναι ο επαναστατισμός εξ όψεως, στην πραγματικότητα όμως είναι η κεκαλυμμένη γύμνια και ο υποδόριος συντηρητισμός τους.

Τελευταίο κρούσμα τέτοιας συμπεριφοράς είναι φυσικά η περιβόητη φράση ηθοποιού-ινφλουένσερ «Όσοι 50άρηδες είναι μόνοι και δεν έχουν παντρευτεί και δεν έχουν κάνει παιδιά, κάτι δεν πάει καλά». Μια φράση που πραγματικά βρίθει από στερεότυπα.

Πρώτον, γιατί προεξοφλεί το σκληρό μοτίβο του οικογενειάρχη και το πατριαρχικό μοντέλο ως φυσική εξέλιξη της ζωής. Και μάλιστα ως μία εξέλιξη που δεν κάμπτεται ούτε μπορεί να προσκρούσει στα νέα δεδομένα, όπως π.χ. το να θέλει κάποιος να κυνηγήσει τα όνειρα του και την καριέρα του.

Δεύτερον, γιατί προσβάλλει όσους έφτασαν στα 50 και έζησαν ευτυχισμένα χρόνια. Με το κριτήριο της ηλικίας, πλέον, να βαραίνει τη συνείδηση τους κατά την ινφλουένσερ κρίνονται ως αποτυχημένοι. Όπως, επίσης, αν είσαι μια γυναίκα κοντά στα 45 δεν έχεις καμία ελπίδα πέρα από το να μείνεις μόνη, καθώς αυτόματα δεν είσαι στο target group κανενός ανδρός.

Αλληλουχία παρωχημένων αντιλήψεων με υπόβαθρο μια κοινωνία χωρίς αξίες.

Και σαν να μην έφτανε η μία ατυχής δήλωση, προχώρησε και σε δεύτερη… «Δεν υπάρχει 50άρης επιτυχημένος, με την οικογένεια του, που να μην έχει πλάι του μια πιτσιρίκα». Για την εν λόγω γυναίκα, λοιπόν, το να είσαι γυναίκα σημαίνει ότι στα 20 σου χρόνια θα χρειαστεί να διαλέξεις έναν πετυχημένο 50άρη άντρα. Όπως επίσης, ότι αν είσαι η γυναίκα του 50άρη, αυτομάτως θα πρέπει να είσαι υποψιασμένη ότι ο σύζυγος σου είναι δεν είναι πιστός. Είναι μια πηγαία έκφραση μισογυνισμού και στερεοτύπων πέρα και πάνω από κάθε φαντασία.

Το χειρότερο μέρος, ωστόσο, είναι ότι αυτές οι δηλώσεις αναπαρήχθησαν μετά μανίας και εγχαράχθηκαν στο μυαλό πολλών νέων κοριτσιών, ενήλικων και ανήλικων ανδρών, αλλά και αρκετών «ατίθασων» οικογενειαρχών που είδαν τη συμπεριφορά τους να νομιμοποιείται ηθικά.

Και το αμέσως χειρότερο είναι να είσαι αυτός ο 50άρης που επένδυσες στην καριέρα και αποστερήθηκες πράγματα ή δεν ήσουν αρκετά τυχερός στη ζωή για να σου φέρει παιδιά. Ή να είσαι εκείνο το κορίτσι που σαγηνεύτηκε από την επιτυχία ή αυτή η γυναίκα που με τα παιδιά στο σπίτι έβλεπε καθημερινά τον άνδρα της να την περιφρονεί.

Το πιο λυπηρό συναίσθημα, όμως, είναι όταν ο απλός τηλεθεατής ή αναγνώστης δει αυτές τις δηλώσεις και αμέσως μετά κοιτάξει το ημερολόγιο του 2025 (!). Και εκεί καταλαβαίνει ότι η πρόοδος δεν έρχεται τελικά μόνη, αλλά απαιτεί μια μεγάλη διεργασία που αρχίζει και τελειώνει πρωτίστως από και σε εμάς.

Είναι εύκολο να είσαι αντιδραστικός, είναι δύσκολο να είσαι προοδευτικός στη ζωή και όχι στις ιδέες και στα λόγια. Ας επενδύσουμε σε αυτό περισσότερο και ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δουν τα παιδιά μας (ανεξαρτήτως του αν έχουμε)…

«10 χρόνια μετά, Ποτέ ξανά Αριστερά»

«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία», είχε πει ο Αυστριακός ψυχίατρος, Ζίγκμουντ Φρόυντ. Μια φράση που στιγμιαία μου ήρθε στο μυαλό, όταν ξαφνικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -που λειτουργούν ως ημερολόγιο- έπεσα σε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες ημέρες της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Γιατί, συμπληρώθηκε μια ολόκληρη δεκαετία από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα και πλέον δικαιούμαστε να μπούμε στα παπούτσια του ιστορικού του μέλλοντος εκείνης της εποχής και να δούμε επιγραμματικά τα πεπραγμένα της.

Μιας Κυβέρνησης, δηλαδή, που για να αναρριχηθεί στην εξουσία, μοίρασε υποσχέσεις όπως ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο και ότι θα προχωρήσει σε σεισάχθεια χρεών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε μέσα στις πλατείες των αγανακτισμένων, με τον ίδιο τρόπο που σήμερα φιλοδοξεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και εργαλειοποιώντας, όπως έκανε πάντοτε, εθνικές τραγωδίες.

Άλλωστε, η οικονομική λιτότητα ήταν μια εθνική τραγωδία που δημιούργησε τάσης φυγής στη δικιά μου γενιά. Γιατί, η χώρα μας έχασε το διανοητικό της κεφάλαιο, το περιφερειακό της ανάστημα, αλλά και τον διεθνή δρασκελισμό της στα ευρωπαϊκά fora. Και τότε, ακριβώς, είχε την ατυχία να συσπειρωθούν όσοι επί σειρά ετών καιροφυλακτούσαν με λαϊκισμό και μαγικές λύσεις στη γωνία.

Και ακολούθησαν τα χρόνια της περήφανης διαπραγμάτευσης με τα 100 επιπλέον δις ευρώ στο χρέος της χώρας, οι συζητήσεις περί GREXIT, ο συνεχιζόμενος κατήφορος της ελληνικής οικονομίας, η kolotoumba του δημοψηφίσματος και το αποκορύφωμα του οικονομικού δόγματος του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν τα capital controls και οι κλειστές τράπεζες. Με ανθρώπους κάθε ηλικιών να στοιβάζονται στις ουρές έξω από ΑΤΜs και άλλους να κλαίνε για τις οικονομίες μιας ζωής.

Και, άμα πάμε πιο βαθιά στο χρονολόγιο, μπορούμε να απομονώσουμε και δηλώσεις των συντρόφων του Αλέξη Τσίπρα, όπως για τους μετανάστες που κατέκλυζαν τα νησιά μας και «λιάζονταν στις πλατείες» αυτών. Ή τους θεατρινισμούς του εταίρου του με τις στρατιωτικές στολές και τις πτήσεις πάνω από τα Ίμια ως άλλος Ράμπο. Με απόγειο, φυσικά, τη συμφωνία των Πρεσπών και το άδοξο -τέλος- μιας συγκατοίκησης με μόνη συγκολλητική ύλη την εξουσία.

Και κάπως, έτσι, τελειώνει η σύντομη αναπόληση των πιο κακών στιγμών της ιστορίας αυτού του τόπου. Ένα μαύρο κεφάλαιο που έμεινε πίσω χάρη στη σιγουριά και αισιοδοξία που ενέπνευσε η αλλαγή του υποδείγματος πολιτικής από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ενός υποδείγματος που επί πεντέμισι συναπτά έτη επιτρέπει στη χώρα μας να «σκοράρει» στην ανάπτυξη, την αποπληρωμή χρέους και τη δημιουργία καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας. Με παράλληλα αύξηση της αποτρεπτικής της ικανότητας και της διπλωματικής ισχύος της σε Αν. Μεσόγειο και Ευρώπη. Αλλά και με το μάτι της συνεχώς στραμμένο στις ευάλωτες ομάδες που παραμελήθηκαν από τους δήθεν ευαίσθητους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Αυτά ζήσαμε. Αυτά σήμερα θυμόμαστε. Για αυτά αγωνιστήκαμε τότε και τώρα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Τότε για τη γενιά μας, τώρα για τα παιδιά μας. Για να μη χρειαστεί να ζήσουν μια «δεύτερη φορά Αριστερά».

«Αυτά που πραγματικά χρειάζονται αθλητικοί οργανισμοί και γήπεδα»

Είναι ουκ ολίγες οι φορές που πέφτω πάνω σε σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μιλούν για την ανάγκη τα γήπεδα να αλλάξουν προς το καλύτερο και ταυτόχρονα κατακεραυνώνουν την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα.

Πάντοτε τα προσεγγίζω όλα με το ίδιο ενδιαφέρον, αλλά ποτέ δεν έχω, δυστυχώς, αποκομίσει κάποια ουσιαστική πρόταση ή βελτίωση πέρα από αοριστολογίες και κοινοτυπίες, λ.χ. να αλλάξουν τα καθίσματα στις εξέδρες χρώμα.

Αυτό, όμως, που πραγματικά χρειάζονται τα γήπεδα προκύπτει μέσα από μια πολύ δύσκολη φόρμουλα. Βιωσιμότητα, Οργάνωση και Καινοτομία. Αυτό είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας για τα στάδια της νέας γενιάς και της ψηφιακής εποχής. Πώς θα φτάσουμε εκεί;

Πρώτον, με την ενεργειακή βελτίωση των αθλητικών οργανισμών με έξυπνα συστήματα διαχείρισης ενέργειας. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις έχουν μεγάλες ενεργειακές απαιτήσεις, από τον φωτισμό και τον κλιματισμό έως τη συντήρηση του γηπέδου. Η ενσωμάτωση έξυπνων συστημάτων διαχείρισης ενέργειας, με τη χρήση IoT και AI, μπορεί να βοηθήσει στην παρακολούθηση και βελτιστοποίηση της χρήσης ενέργειας.

Δεύτερον, με εφαρμογές ΑΙ για προβλέψεις συντήρησης. Η τεχνητή νοημοσύνη συμβάλλει στη βελτιστοποίηση της συντήρησης των εγκαταστάσεων. Με τη χρήση αισθητήρων και ΑΙ, τα αθλητικά στάδια μπορούν να προβλέπουν τυχόν βλάβες σε εξοπλισμό ή δομές, μειώνοντας τις διακοπές λειτουργίας και το κόστος συντήρησης.

Τρίτον, με αυξημένη ασφάλεια και διαχείριση πλήθους μέσω χρήσης ΑΙ. Είναι κρίσιμο για τα αθλητικά στάδια να πετύχουν υψηλά επίπεδα ασφάλειας και διαχείρισης του πλήθους. Με τη χρήση καμερών ασφαλείας και AI, τα στάδια μπορούν να εντοπίζουν και να διαχειρίζονται τυχόν προβλήματα σε πραγματικό χρόνο, βελτιώνοντας τη ροή των θεατών και μειώνοντας τον συνωστισμό.

Τέταρτον, με ψηφιακές πλατφόρμες για τη βελτίωση της οργάνωσης αθλητικών συλλόγων. Οι αθλητικοί σύλλογοι έχουν να διαχειριστούν μεγάλο αριθμό αθλητών, μελών και χορηγών. Οι ψηφιακές πλατφόρμες, όπως τα CRM συστήματα, βοηθούν στη βελτίωση της διαχείρισης των συλλόγων και στην παροχή καλύτερων υπηρεσιών στους αθλητές και τα μέλη.

Πέμπτον, εισάγοντας προσωποποιημένες εμπειρίες θεατών με ΑΙ. Οι αθλητικοί σύλλογοι και τα στάδια μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνητή νοημοσύνη για να προσφέρουν προσωποποιημένες εμπειρίες στους θεατές. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από τις προτιμήσεις των φιλάθλων, τα AI συστήματα μπορούν να παρέχουν εξατομικευμένες προσφορές και υπηρεσίες.

Εκτον, με χρήση «πράσινης» τεχνολογίας και ΑΠΕ. Η νέα ψηφιακή εποχή παρέχει ευκαιρίες για μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος μέσω «πράσινης» τεχνολογίας και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τα ηλιακά πάνελ και τα συστήματα ανακύκλωσης νερού μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ενεργειακή απόδοση ενός σταδίου.

Με αυτόν τον συνδυασμό τεχνικών τα στάδιά μας μπορούν να γίνουν πιο εύκολα προσβάσιμα, πιο τεχνολογικά προηγμένα, πιο «πράσινα». Και τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια διαφορετική εμπειρία ως θεατές και ως στελέχη του αθλητισμού. Τον καμβά τον έχουμε, το μόνο που μένει είναι να προσθέσουμε πάνω όμορφα σχέδια και όχι καρικατούρες του παρελθόντος.

«Ώρα να μιλήσουμε για το τι πραγματικά έχει γίνει στο ΣΕΦ»

Και τώρα που έσβησαν τα φώτα του προολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ και η εθνική ομάδα θα ταξιδέψει αισίως για το Παρίσι, όπου και θα συμμετάσχει στην –πιο ταυτόσημη με την ιστορία της χώρας μας– αθλητική διοργάνωση του πλανήτη, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορούμε να μιλήσουμε νηφάλια για το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Το Στάδιο, την ευθύνη του οποίου από την πρώτη στιγμή μου εμπιστεύθηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πρώτα σε νευραλγικό πόστο της Διεύθυνσης και μετά της Διοίκησης, είχε από την αρχή μια συγκεκριμένη στοχοθεσία και στην πορεία απέκτησε ένα δομημένο master plan.

Οι προκλήσεις που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν μεγάλες. Πρώτον, να εξυγιάνουμε το Στάδιο από συνεχόμενες θητείες κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης που άφησαν το στίγμα τους στα οικονομικά και τη δομή του ΣΕΦ. Δεύτερον, την πανδημική κρίση που μείωσε κατακόρυφα τα έσοδα του Σταδίου και δυσκόλεψε την οικονομική του επιβίωση. Τρίτον, τις ανάγκες συντήρησης και βελτίωσης των υποδομών ενός Σταδίου που δημιουργήθηκε το 1981 και προφανώς ο χρόνος αφήνει καθημερινά πάνω του το αποτύπωμά του.

Ένεση ρευστότητας

Σημαντικό ρόλο στην αναβάθμιση του ΣΕΦ έπαιξε και η πρωτοπόρα πρωτοβουλία του υπουργού Αθλητισμού, Γιάννη Βρούτση, για αύξηση της τακτικής επιχορήγησης κατά 70%. Αυτή η σημαντική κίνηση είχε ως μοναδικό σκοπό την αναβάθμιση των υπαρχουσών αθλητικών εγκαταστάσεων και του περιβάλλοντος χώρου του ΣΕΦ, κάτι που στο παρελθόν δεν είχε συμβεί ποτέ, καθώς η επιχορήγηση κάλυπτε μόνο τα απαραίτητα για τη μισθοδοσία και όχι τα πάγια λειτουργικά έξοδα.

Σε αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς και τις συνεπακόλουθες δυσκολίες που αναδύονται μαζί τους. Δημόσια Διοίκηση σημαίνει να υπηρετείς και να δεσμεύεσαι από το Δημόσιο Λογιστικό και τον προϋπολογισμό που έχεις στη διάθεσή σου. Σημαίνει να ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες του Σταδίου με πλήρη ευθυγράμμιση στους όρους και τους κανόνες ενός δημόσιου διαγωνισμού και να μην αντιμετωπίζεις λ.χ. την τοποθέτηση κλιματιστικής μονάδας με memes και εξυπνακισμούς. Διοίκηση σημαίνει να μην παρασέρνεσαι από κάθε λογής ιαχές, αλλά να σέβεσαι τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.

Επιπλέον, οι απρόβλεπτες συνθήκες οδήγησαν στο να ενισχύσουμε την εξωστρέφεια του Σταδίου, προκειμένου να προσελκύσουμε περισσότερες εκδηλώσεις και υποψήφιους επενδυτές στα περίπου 500 στρέμματά του. Πριν το προολυμπιακό τουρνουά, προηγήθηκαν αθλητικές διοργανώσεις του εργασιακού και αναπηρικού κινήματος, καθώς και εκθέσεις και εκδηλώσεις παντός είδους. Την επόμενη εβδομάδα θα πραγματοποιηθεί μεγάλη συναυλία από τους «Smashing Pumpkins», ενώ από τον Σεπτέμβριο θα φιλοξενήσει το παγκόσμιο τουρνουά ρομποτικής, το «All Star Game» και πολλές άλλες σημαντικές διοργανώσεις.

Το ΣΕΦ έχει ενταχθεί στην ευρύτερη ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου. Σήμερα, μιλάμε για ένα στάδιο που θα έχει σύντομα αναδιαμορφωμένο ριζικά περιβάλλοντα χώρο για περιπατητικές και ποδηλατικές διαδρομές και εμφανείς αλλαγές στις υποδομές του.

Με την παράδοση των μελετών, προχωρά και το νέο κολυμβητήριο που θα μεταμορφώσει το ΣΕΦ σε μεγάλο αθλητικό campus.

Για όσους τολμούν

Το ΣΕΦ, σήμερα, έχει χαράξει τη δική του αναπτυξιακή ρότα και έχει γεμίσει τα πανιά του με τους «ούριους ανέμους» των εμπλεκόμενων φορέων, με τους οποίους συνεργάζεται. Εχει δημιουργήσει το δικό του αγκυροβόλι για όσους θέλουν και πιστεύουν πως ένας αθλητικός οργανισμός είναι κάτι παραπάνω. Για όσους έχουν ιδέες και τολμούν, ξεφεύγοντας από αναχρονιστικά πρότυπα διοίκησης. Για όσους θέλουν να βλέπουν ένα δημόσιο μοντέλο με αλλαγές και βελτιώσεις μέσα στα χρόνια. Η επιτυχία του ΣΕΦ δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη στήριξη των εργαζομένων και συνεργατών που μοιράζονται το ίδιο όραμα και εργάζονται σκληρά για την υλοποίησή του. Με τις πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί και τα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη, το ΣΕΦ δεν είναι πια μια γκρίζα ζώνη, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που συμβάλλει ενεργά στην αθλητική και πολιτιστική ζωή της χώρας. Το ΣΕΦ μας αλλάζει.

«Η σημασία της συμμετοχής στις Ευρωπαϊκές Εκλογές»

Άνθρωποι που αγαπούν και τροφοδοτούν το οικοσύστημα της με ιδέες, πολιτισμικά στοιχεία, βιώματα, αλλά και με προσωπικό μόχθο. Ως μία από αυτούς τους ανθρώπους, απευθύνομαι σε εσάς σήμερα.

Ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Πολυαθλητικών Σωματείων, αλλά και ως καταρτισμένη επιστήμονας στη διαχείριση ευρωπαϊκών προγραμμάτων, κομίζω μια διαφορετική διάσταση στην προσέγγισή μου για τις ευρω-κάλπες της Κυριακής. Μέσα από την εργασία μου, έχω διαπιστώσει ότι το Ευρωκοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι το επίκεντρο των αποφάσεων που επηρεάζουν το παρόν, αλλά και το μέλλον μας. Σε σημαντικό και όχι αμελητέο βαθμό, όπως φαντάζονται κάποιοι.

Οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι κάτι περισσότερο από απλές ψηφοφορίες. Είναι η ευκαιρία μας να καθορίσουμε το πώς θα διαμορφωθεί η Ευρώπη του αύριο. Κάθε μία από εμάς και εσάς έχει τη δύναμη στις 9 Ιουνίου να σηματοδοτήσει τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το μέλλον μας, οι νέοι, το έχουμε στα χέρια μας. Με τη συμμετοχή μας στις εκλογές, μπορούμε να φέρουμε αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης, αλλά και στη θεώρηση των ευρωπαϊκών θεσμών απέναντι στην κλιματική αλλαγή, την ανεργία των νέων, την εκπαίδευση και πολλά άλλα θέματα που μας απασχολούν.

Και ενώ καθορίζουμε ποιοι θα είναι οι εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη, πρέπει να θυμόμαστε τη σημασία της επιλογής μας. Η Νέα Δημοκρατία είναι η παράταξη που έφερε την Ελλάδα πιο σταθερά, πιο ισχυρά, πιο κοντά στην Ευρώπη.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει περισσότερο είναι η συμμετοχή μας. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να καθορίσουμε το μέλλον που ονειρευόμαστε.

«Γυναικοκτονίες: Μια μάχη που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί»

Εγκλήματα πάθους, εγκλήματα τιμής, εγκλήματα κατά της ανθρώπινης φύσης που αυτονόητα πρέπει να μας απασχολούν και να τα καταδικάζουμε συνολικά ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτά η δράση μας δεν είναι συντονισμένη. Αντιθέτως, απειλείται από διχασμό και υποβόσκουσες αψιμαχίες για τους ορισμούς και όχι για το περιεχόμενο. Μία από αυτές έχει να κάνει με την ποινική θεσμοθέτηση του όρου γυναικοκτονία.

Είναι από τα ζητήματα που μπορούμε με ευκολία να πούμε ότι η ουσία δίνει τη θέση της στις εντυπώσεις. Ειδικά, όταν αναλαμβάνουν -οι «ειδικοί» σε αυτό- κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του λαϊκισμού.

Η τροπολογία, λοιπόν, που κατέθεσαν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Νέα Αριστερά κινείτο προς αυτήν την λανθασμένη κατεύθυνση. Η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας είναι ένα παραπέτασμα για τις πολιτικές τους βλέψεις. Ένα ρεσιτάλ ευαισθησίας από την Αριστερά που παραδοσιακά θεωρεί πως πρέπει να έχει την πρωτοκαθεδρία σε κοινωνικά θέματα και δαιμονίζεται όταν την χάνει.

Παραβλέπουν ότι η Κυβέρνησή της Νέας Δημοκρατίας επανέφερε στο αδίκημα της ανθρωποκτονίας ως αποκλειστική ποινή τα ισόβια, την αυστηρότερη δηλαδή ποινή που υπάρχει στο δικαιικό μας σύστημα. Όσο για την εξάλειψη εκ προοιμίου των ελαφρυντικών, είναι μια πρόταση εξ ορισμού καταδικασμένη.

Το Άρθρο 84 του Ποινικού Κώδικα και η αναγνώριση των ελαφρυντικών είναι μια ξεχωριστή διαδικασία του δικαστηρίου, το οποίο κρίνει για κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Δεν μπορείς, δηλαδή, να παράγεις μια έννοια γένους, στην οποία να μην εξετάζεται καν η πιθανότητα ελαφρυντικών περιστάσεων.

Η βαρύτερη ποινή που ζητούν «για τα μάτια του κόσμου» οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, είναι μάλλον η θανατική ποινή που θα μπορούσε να σταθεί μόνο σε ένα αυταρχικό καθεστώς χωρίς κράτος Δικαίου.

Η πολιτική πρέπει να διέπεται από αρχές, αλλά και από προτεραιότητες. Σε αυτήν την δεδομένη στιγμή, πρέπει όλες και όλοι να επιλέξουμε τη μάχη που δίνουμε. Να αφήσουμε στην άκρη το πως θα «βαφτίσουμε» πιο εύσχημα τη δολοφονία μιας γυναίκας και να δούμε πως θα απλώσουμε ένα ακόμη πιο αποτελεσματικό δίχτυ προστασίας που να αποτρέπει τέτοια ειδεχθή εγκλήματα.

Και στην Ελλάδα, τα τελευταία 5 χρόνια, έχουν γίνει ουκ ολίγες παρεμβάσεις για την προστασία ευάλωτων γυναικών.

Επιγραμματικά, σήμερα λειτουργούν 18 επιχειρησιακά γραφεία αντιμετώπισης ενδοοικογενειακής βίας σε ολόκληρη τη χώρα. Ήδη, δημιουργούνται 45 ακόμη, ώστε να υπάρχει ένα σε κάθε Διεύθυνση Αστυνομίας. Από το 2023 τα θύματα έχουν πρόσβαση και στην ειδική εφαρμογή άμεσης ειδοποίησης της Αστυνομίας, το Panic Button, ενώ υπάρχει και η 24ωρη τηλεφωνική γραμμή 15900 για καταγγελίες. Έχει γίνει χρήση του Panic Button 270 φορές ενώ και στις 270 περιπτώσεις οι γυναίκες προστατεύτηκαν αποτελεσματικά. Το πρώτο τρίμηνο του 2024, 1.359 γυναίκες κάλεσαν στο 15900 για να καταγγείλουν περιστατικά βίας, με το 61% να αφορά σε νυν ή πρώην σύζυγο ή σύντροφο, ενώ 406 γυναίκες κάλεσαν για ενημέρωση και συμβουλές.

Παράλληλα, σε όλη τη χώρα λειτουργούν 44 συμβουλευτικά κέντρα τα οποία προσφέρουν δωρεάν συμβουλευτική, καθώς διαθέτουν ψυχοκοινωνική και νομική υπηρεσία. Από την έναρξη λειτουργίας τους και μέχρι το τέλος Μαρτίου 2024 έχουν απευθυνθεί στα κατά τόπους συμβουλευτικά κέντρα της χώρας μας 53.247 γυναίκες.

Τέλος, λειτουργούν, ακόμη, 20 Ξενώνες φιλοξενίας οι οποίοι αυτή τη στιγμή φιλοξενούν 67 γυναίκες και 73 παιδιά, ενώ οι χώροι τους φυλάσσονται σε 24ωρη βάση.

Πέρα από αυτά, είναι όμως και στο χέρι μας να γινόμαστε καλύτεροι ως μέλη μιας κοινωνίας ισότητας. Να διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας με αυτόν τον τρόπο και να αλλάξουμε τις βαθύρριζες μάτσο νοοτροπίες. Με έμφαση στην ελληνική περιφέρεια, αλλά και στα μεγάλα αστικά κέντρα. Εκεί που πρέπει να σπάσει η σιωπή.

Ήρθε η ώρα να πάμε ως κοινωνία από το «κάτι θα του έκανε» στο «είναι δολοφόνος» αβίαστα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς περιστροφές. Μόνο τότε, θα έχουμε πετύχει μια ουσιαστική νίκη. Όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τις γενεές που έρχονται.

«Ευρωεκλογές: Πρόοδος VS Λαϊκισμός»

Στις φετινές κάλπες τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν έναν και μοναδικό αντίπαλο: τον λαϊκισμό
Σε αυτόν ευθύνονται τα εθνικά και υπερεθνικά βάσανα της τελευταίας δεκαετίας, καθώς φροντίζει να αναδύεται μαζί με τις κρίσεις. Είναι εκεί για να αποπροσανατολίσει από τον στόχο της Ενωμένης Ευρώπης, είναι πάντοτε «παρών» για να αποτρέψει γενναίες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της, είναι ευέλικτος σε σημεία καμπής για την ιστορία της ηπείρου.

Αλλά και στην Ελλάδα, ο λαϊκισμός έκανε αισθητή την παρουσία του. Όταν υπεγράφη η Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας-ΕΟΚ. Στη συνέχεια, επαναπαύθηκε κατά την επταετή περίοδο της Δικτατορίας. Και τελικά ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας υπό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο Συνδικάτο», όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε την ιστορική Συνθήκη Προσχωρήσεως στην ΕΟΚ το 1979.

Μετά την πλήρη ένταξή μας το 1981, ακολούθησε μια περίοδο σιγής, που απλά έθεσε τον λαϊκισμό σε λήθαργο, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για να βγει και πάλι στην επιφάνεια.

Δεν άργησε να τις βρει, λίγα χρόνια αργότερα, όταν έφτασαν στην Ελλάδα τα «απόνερα» της παγκόσμιας κρίσης χρέους. Μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να δείξει ο λαϊκισμός την ποικιλομορφία του. Πρώτα, ως αντίπαλος σε μετρημένες οικονομικές πολιτικές. Μετέπειτα, ως πολέμιος της Ευρώπης και των προσπαθειών της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να κρατήσει τη χώρα μας μέσα σε αυτήν.

Τέλος, ως οπαδός του εκτροχιασμού της Ελλάδας από το ενιαίο νόμισμα, παλεύοντας μανιωδώς για την έξοδο μας από την Ευρωζώνη, που -παρεμπιπτόντως- φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια ύπαρξης.

Τότε, είναι που βρήκε βέβαια πρόσφορο έδαφος στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τις συνεχείς παλινωδίες απέναντι σε θεσμούς και Ευρωπαίους εταίρους. Στον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του που μας οδήγησαν στα capital controls και σε μια φρικώδη περίοδο, όποτε και κοιμόμασταν με ευρώ και φοβόμασταν ότι θα ξυπνήσουμε με δραχμή. Ακόμη και σήμερα, οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου εκδίδουν βιβλία που μιλούν για εναλλακτικά νομίσματα.

Αυτόν ακριβώς τον εθνολαϊκισμό, ήρθε να καταρρίψει η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη την δημοσιονομική υπευθυνότητα και τον ορθολογισμό. Η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και προς το υπόδειγμα πολιτικής είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Παράλληλα, όμως, και προς μία εξωτερική πολιτική που σέβεται τις ιδιαιτερότητες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και τη στοχοθεσία της Ε.Ε.

Η Ελλάδα κατάφερε να ανακτήσει τη φερεγγυότητα της στην Ευρώπη και τον κόσμο, μαζί με την επενδυτική βαθμίδα, τη μείωση της ανεργίας και του χρέους, τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, την αύξηση εισοδημάτων, τη δίκαιη φορολόγηση και το ρεκόρ ξένων επενδύσεων. Χωρίς δημοσιονομικές υπερβολές, αλλά με μετρημένες πολιτικές. Η χώρα μας είναι και πάλι ισότιμος συνομιλητής και όχι ωτακουστής στα ευρωπαϊκά τραπέζια. Είναι και πάλι πρωτοστάτης και όχι ακολούθημα σε πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες. Είναι, πρωτίστως, η χώρα με το υπόδειγμα πολιτικής, που γίνεται πρότυπο για ολόκληρη την ήπειρο.

Μια ήπειρο. που σε λίγο καιρό θα οδηγηθεί στην 10η εκλογική διαδικασία της ιστορίας της και 9η για την χώρα μας. Το κεκτημένο που πέτυχε η Ελλάδα τα χρόνια αυτά, είναι αυτό μιας ισορροπημένης φιλελεύθερης πολιτικής. Για την Ευρώπη, το στοίχημα είναι να μην υποκύψει σε δυνάμεις που δε θέλουν να μετεξελιχθεί σε μια ουσιαστική ένωση σε τομείς, όπως το εμπόριο και η αμυντική συνεργασία. Σε αυτές τις δυνάμεις, πρέπει να αντιτάξουμε πολιτικές με όραμα και ισχυρά θέλγητρα.

«Εξωτερική πολιτική: H Ελλάδα πρωταγωνιστής και όχι παρατηρητής»

«Εξωτερική πολιτική είναι στ’ αλήθεια η εγχώρια πολιτική με καπέλο», είχε πει ο πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Hubert H. Humphrey, δίνοντας το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής στα διεθνή δρώμενα εκείνη την εποχή.

Και η αλήθεια είναι ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας κουβαλά όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες ιδεολογικές, πολιτισμικές και εθνοτικές συγκρούσεις που καθημερινά εκτυλίσσονται στο εσωτερικό της. Ενσωματώνει, ταυτόχρονα, όμως, την ιστορική μνήμη ενός έθνους και αποτελεί ευκρινή αντικατοπτρισμό των θέσεων του.

Η Ελλάδα και κατ’ επέκταση η πολιτική της ηγεσία, σε αυτή τη σκακιέρα, αποτελούν σταθερά έναν αξιοπρόσεκτο δρών και κινητοποιητή των εξελίξεων. Με την ακλόνητη θέση της στη σωστή πλευρά της ιστορίας σε οποιαδήποτε σύρραξη ή ανάφλεξη λαμβάνει χώρα στους πρόποδες της ευρωπαϊκής ηπείρου ή και της ευρύτερης γειτονιάς της.

Αποκηρύσσοντας δυναμικά από την πρώτη στιγμή τον επεκτατισμό και τα παράνομα κατοχικά τετελεσμένα που δημιούργησε η ρωσική εισβολή. Την ίδια στιγμή, συμμετείχε αποφασιστικά στην υλική υποστήριξη και σε διάφορες διεθνείς συσπειρώσεις υπέρ του δικαιώματος της Ουκρανίας να υπερασπιστεί το έδαφος της.

Σήμερα, με την ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή να βρίσκεται σε εξέλιξη, η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έλαβε άμεσα θέση υπέρ του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, καλώντας τη φίλια χώρα, ωστόσο, να μην παραστρατίσει από το δρόμο του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Προτείνοντας βιώσιμες λύσεις που θα οδηγήσουν σε ένα αναίμακτο μέλλον και όχι σε μια επανάληψη του παρελθόντος στην περιοχή.

Στην Ευρώπη, η χώρα μας έχει έναν σταθερό βηματισμό και ένα ιδιαίτερο εκτόπισμα, καταφέρνοντας να αλλάξει τη στάση της Ένωσης απέναντι στο Μεταναστευτικό, αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών και της κλιματικής αλλαγής. Με πρωτοβουλίες, όπως το πιστοποιητικό εμβολιασμού μέσα στην πανδημία, αλλά και η συνεκτική πλέον πολιτική προστασίας των εξωτερικών συνόρων.

Στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, η Ελλάδα αποτελεί κινητήρια δύναμη των εξελίξεων και της ενταξιακής τους προοπτικής, αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Χωρίς να είναι, ωστόσο, ο «χρήσιμος ηλίθιος» της ιστορίας, αλλά με το να λειτουργεί ως καμπανάκι για τις υποχρεώσεις τους. Το απέδειξε, άλλωστε, πρόσφατα, όταν και η γειτονική Αλβανία στην υπόθεση Μπελέρη διολίσθησε από το ευρωπαϊκό μονοπάτι και ποδοπάτησε τις αρχές του κράτους Δικαίου.

Παράλληλα, δε παραμελεί την ενίσχυση της διπλωματικής και αμυντικής της ικανότητας. Πρόσφατα, η καθέλκυση της πρώτης φρεγάτας Belharra, βρισκόταν στις τηλεοράσεις μας, ενώ πάνω από τον ουρανό του ΣΕΦ υποδεχόμαστε τα νέα Rafalle και τα αναβαθμισμένα F-16. Όλα αυτά αποτελούν δείγμα μιας χώρας διαρκώς αναπτυσσόμενης, με τα πόδια της στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας της διεθνούς πολιτικής.

Πλέον, μιλάμε για μια νέα Ελλάδα. Μια νέα Ελλάδα που προφανώς έχει αφήσει οριστικά πίσω της την εποχή του μαρασμού και της χαλαρότητας. Που αναπτύσσεται, ωριμάζει και βάζει ρότα για το αύριο.

Είναι ακριβώς αυτή η Ελλάδα που φορά το καπέλο της και αποπνέει την ίδια αποφασιστικότητα και πυγμή, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό.

Και το πιο σημαντικό, πλέον, η χώρα μας προσκαλείται, ερωτάται, ζητούν τη γνώμη της. Πριν τις εισηγήσεις, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, αλλά και μετά όχι μόνο για την περιοχή της, αλλά και για την ευρύτερη ευρωπαϊκή γειτονιά. Μια χώρα πραγματικός πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος των εξελίξεων.

Η θέση της γυναίκας στα κοινά

Πλέον, καταλάγιασε και η τελευταία σκόνη από τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές και ήρθε η ώρα να στρέψουμε την προσοχή μας σε όσα σχετίζονται άμεσα με τη συμμετοχικότητα και κατ’ επέκταση την ποιότητα της πολιτικής ζωής.

Ας δούμε τους αμείλικτους αριθμούς. Στις φετινές εκλογές, λοιπόν, συμμετείχαν ως υποψήφιες δήμαρχοι συνολικά 164 γυναίκες, ποσοστό 13,5% του συνόλου αν αναλογιστεί κανείς ότι οι «αρσενικοί» υποψήφιοι ήταν 1.047. Την ίδια ώρα, τις 13 Περιφέρειες της χώρας διεκδίκησαν μόλις 11 γυναίκες και συνολικά 67 άνδρες.

Για τις εκλογές δήλωσαν συμμετοχή, μέσω της ηλεκτρονικής πύλης του υπουργείου Εσωτερικών, 151.766 υποψήφιοι. Από αυτούς οι 63.906 είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, οι 7.395 υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι και οι 80.465 υποψήφιοι δημοτικών κοινοτήτων. Σε ό,τι αφορά στην αναλογία ανά φύλο, άνδρες ήταν το 59,07% και γυναίκες το 40,93%, οριακά δηλαδή πάνω από την υποχρεωτική ποσόστωση που προβλέπει η νομοθεσία.

Τα αποτελέσματα είναι ότι οι 19 γυναίκες δήμαρχοι που εξελέγησαν το 2019, αυξήθηκαν στο ισχνό νούμερο 22, ενώ στις Περιφέρειες από τη 1 εκλεγμένη περιφερειάρχη του 2019, πλέον δεν έχουμε καμία!

Δεν χρειάζονται ιδιαίτεροι μικροϋπολογισμοί για να αντιληφθεί κανείς ότι οι συνθήκες συμμετοχής των γυναικών στα κοινά δεν έχουν τίποτα κοινό με αυτές των ανδρών. Η γυναικεία συμμετοχή δε ξεκινά από τις ίδιες αφετηρίες, δεν έχει τους ίδιους όρους ούτε και τις ίδιες φιλοδοξίες με αυτές των ανδρών.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γυναίκες θέτουν υποψηφιότητα ως αποτέλεσμα της πίεσης των επικεφαλής, προκειμένου να συμπληρώσουν την ποσόστωση ή και να «εξωραΐσουν» το ψηφοδέλτιό τους.

Δεν είναι, άλλωστε, εύκολη η διαδρομή από την κουζίνα έως τα έδρανα, θέση που παραδοσιακά επιφυλάσσουν για τις γυναίκες οι κλειστές και αρτηριοσκληρωτικές κοινωνίες. Δεν είναι εύκολο να εκπροσωπείς όσους δε θέλουν να εκπροσωπείσαι. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πείσεις ότι διαθέτεις τα εφόδια, αλλά και τον συνδυαστικό τρόπο σκέψης για να πετύχεις σε θέσεις διοίκησης έναν κόσμο που έχει μάθει να σκέφτεται μονολιθικά.

Γι’ αυτό και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι απαιτεί από τις γυναίκες περισσεύματα σθένους και αντοχών. Απαιτεί μια συνειδητοποίηση των διακρίσεων και της σκληρής πραγματικότητας που υποβόσκει πίσω από τα χαμόγελα. Απαιτεί, τέλος, εξορθολογισμό απαρχαιωμένων νοοτροπιών στην ελληνική κοινωνία.

Σήμερα, η νομική εργαλειοθήκη που ενισχύει τη φωνή των γυναικών έχει ενισχυθεί σημαντικά χάριν των παρεμβάσεων της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα των φύλων, αλλά και τις περιφερειακές και δημοτικές Επιτροπές Ισότητας που εξασφαλίζουν καλύτερη πρόσβαση στη Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Η μεγάλη αλλαγή που θέλουμε να δούμε, όμως, θα έρθει από εμάς τους ίδιους. Από την αλλαγή στην ίδια την κουλτούρα μας. Από το να μην λέμε για τα προσχήματα «ναι» στις γυναίκες, ενώ την ίδια στιγμή μοχλεύουμε με τις πράξεις μας το «όχι» προς αυτές. Από το να ενθαρρύνουμε τις γυναίκες να συμμετέχουν και να αρθρώνουν λόγο.

Σε αυτήν την κοινωνία ισότητας, δε θα χρειάζονται οι ποσοστώσεις, οι δικλείδες και τα νομικά εχέγγυα. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι η προσωπική και συλλογική συμβολή του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Σε αυτήν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για το μέλλον…

Άρθρο μου στο tomanifesto.gr.

«Η γαλάζια Β’ Πειραιά»

Άρθρο στην εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ

Και μόνο στο άκουσμα της φράσης -που παλαιότερα θα προκαλούσε θυμηδία-, με διαπερνά ένα ρίγος. Όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για το πως αυτό επετεύχθη. Για το πως, δηλαδή, οι πολίτες της Β’ Πειραιά, επέλεξαν να μη «σηκώσουν» άμυνες, παρά να «τεντώσουν» ευήκοα ώτα προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.

Αναγνώρισαν τη συνέπεια και την σταθερότητα, πλατφόρμα πάνω στην οποία έχτισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί τους μια σχέση με διάρκεια στο χρόνο. Ο ίδιος βρέθηκε ουκ ολίγες φορές στις γειτονιές της Β’ Πειραιά, διαπίστωσε ιδίοις όμμασι τα προβλήματα μέσα στην τελευταία τετραετία, αλλά και παρέδωσε σημαντικά έργα.

Πρώτα απ’ όλα με την παράδοση των σταθμών του μετρό «Νίκαια-Κορυδαλλός-Αγία Βαρβάρα», αλλά και στη συνέχεια του σταθμού του Πειραιά. Το μετρό δεν έλυσε μόνο το ζήτημα των χιλιομετρικών αποστάσεων που είχαν να διανύσουν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, για να μεταβούν σε άλλη ζώνη της πρωτεύουσας. Κυρίως, διέλυσε την περιρρέουσα αντίληψη πως ο Κορυδαλλός, η Νίκαια και η Αγία Βαρβάρα είναι πόλεις β’ ταχύτητας, σε μια χώρα που «τρέχει» με ξέφρενο ρυθμό ανάπτυξης.

Ταυτόχρονα, όμως, έργα υποδομών μικρότερης έκτασης, αλλά μεγαλύτερης σημασίας, αλλάζουν την εικόνα της Β’ Πειραιά, όπως το νέο βιοκλιματικό πάρκο αναψυχής στο χώρο των πρώην γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού.

Ταυτόχρονα, η δέσμευση για την μετεγκατάσταση των φυλακών Κορυδαλλού οριστικά και για την απόδοση του χώρου στην τοπική κοινωνία θα εκπληρωθεί μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Έργα πνοής, έργα ανάπτυξης πήγασαν μέσα από τη μεθοδική δουλειά της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο τα έργα που αλλάζουν την περιοχή, αλλά οι πολιτικές που αλλάζουν την καθημερινότητα, αυτά που συνιστούν εχέγγυα εμπιστοσύνης προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Οι συνεχείς μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 780 ευρώ, η λύση στο στεγαστικό πρόβλημα των νέων, η μείωση της ανεργίας, η αύξηση των επενδύσεων και η δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας. Όλα αυτά είναι που πιστοποιούν και επιβεβαιώνουν την οικονομική πολιτική στα μάτια των πολιτών, αλλά και τους καλλιεργούν το αίσθημα προσμονής για τα επόμενα έτη.

Ένα αίσθημα που ενισχύεται από το κοστολογημένο και ουσιαστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Πρόγραμμα που προεξοφλεί την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 950 και του μέσου μισθού στα 1.500 ευρώ, την διάθεση 1,8 δις ευρώ για το πρόγραμμα «Σπίτι μου» σε συνολικά 137.000 νέους δικαιούχους, την περαιτέρω αμυντική θωράκιση της χώρας και πολλές άλλες γενναίες μεταρρυθμίσεις.

Μεταρρυθμίσεις, η έναρξη των οποίων θα φέρει τη σφραγίδα των Ελλήνων πολιτών. Στις 26 Ιουνίου, οι πολίτες θα δώσουν νωπή εντολή για μια ισχυρή πλειοψηφία. Γιατί, αυτοδύναμη Νέα δημοκρατία σημαίνει αυτοδύναμη Ελλάδα.

Και είμαι σίγουρη πως στον χάρτη της Αττικής, το «γαλάζιο» της νίκης θα αρχίσει να εξαπλώνεται από την Β΄Πειραιά.