Χρ. Τσιλιγκίρη από GWomen Summit: «Θέλουμε να κρινόμαστε με βάση τις ικανότητες μας και όχι το φύλο μας. Θέλουμε το κοινωνικό μας status να κρίνεται από εμάς τις ίδιες και όχι από το χέρι του νομοθέτη»
Η Πρόεδρος του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και της EMCA, κα. Χριστίνα Τσιλιγκίρη, συμμετείχε στο συνέδριο για τον γυναικείο αθλητισμό, που διοργανώθηκε την Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου από την ιστοσελίδα Gazzetta Women στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.
Αναλυτικά, η τοποθέτησή της:
Είναι ιδιαίτερη τιμή για εμένα που συμμετέχω σήμερα, σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον πάνελ με εκλεκτές γυναίκες που καθεμία έχει κατακτήσει τη δική της κορυφή και περπατήσει τον ακανθώδη δρόμο προς την ισότητα.
Σήμερα, δεν ήρθαμε εδώ, όμως, για να αναδείξουμε τη θεματική ενότητα του πάνελ ως trend ή ως άλλο ένα hashtag. Ήρθαμε για να παρουσιάσουμε ουσιαστικές ιδέες και να συμβάλουμε, με αυτόν τον τρόπο, στην προώθηση του δημόσιου διαλόγου για θέματα ισότητας.
Είναι υποχρέωση όλων μας να αναδεικνύουμε ζητήματα που έχουν άμεση αντανάκλαση στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, αλλά και την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας μας.
Σήμερα, καλούμαστε να σπάσουμε στερεότυπα και να υψώσουμε την φωνή μας απέναντι σε αδικίες που γίνονται καθημερινά. Απέναντι στην υποτίμηση και τον κιτρινισμό. Απέναντι σε λογικές που εκτείνονται από το mansplaining έως τις ματσο συμπεριφορές.
Γνωρίζουμε πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα θεσμικό οπλοστάσιο, το οποίο ενισχύθηκε μάλιστα μετά το κίνημα #Me_Too. Ένα οπλοστάσιο ικανό να προστατεύσει τις γυναίκες από την πυγμή και τη βία, αλλά και από τον κακό τους εαυτό (εννοώντας φυσικά την ανοχή που καμιά φορά αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική).
Ωστόσο, την ίδια στιγμή υπάρχουν και νομικές δικλείδες που εφαρμόστηκαν με επιτυχία παλαιότερα και σήμερα δεν εκπληρώνουν τον σκοπό τους. Μιλώ, λοιπόν, για τις υποχρεωτικές ποσοστώσεις που επιβάλλονται από την εργασία έως το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και καθιστούν τις γυναίκες δέσμιες της λύπησης και του οίκτου.
Σήμερα, δεν είναι δυνατόν να προσεγγίζουμε ακόμα τα ζητήματα ισότητας με τη θεωρία των θετικών μέτρων που έρχεται όπως προανέφερα από τα 80’ς. Ήταν, τότε, μια σωστή κίνηση που έγινε για να εισαχθούν αποτελεσματικά οι γυναίκες σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.
Πλέον, το μόνο που κάνει είναι να αποξενώνει τις γυναίκες από τις πραγματικές δυνατότητες τους και να τους προσδίδει την ταμπέλα της «ευάλωτης» στο δημόσιο βίο. Σε αυτό πρέπει να μπει ένα τέλος κάποια στιγμή.
Οι γυναίκες θέλουμε να κρινόμαστε με βάση τις ικανότητες μας και όχι το φύλο μας. Θέλουμε το κοινωνικό μας status να κρίνεται από εμάς τις ίδιες και όχι από το χέρι του νομοθέτη.
Μόνο τότε, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για πραγματική ισότητα.
Σας ευχαριστώ!»
