«Το δικαίωμα…να είσαι γυναίκα»

Παραπολιτικά – 14/03/2022
Θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για όλα αυτά που μας κάνουν και στα μάτια άλλων δυναμικές, αυτόφωτες και μαχητικές γυναίκες

8 Μαρτίου 2022 «έκλεισε» 47 χρόνια ζωής μία από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες παγκόσμιες ημέρες στο ετήσιο ημερολόγιο. Η Ημέρα της Γυναίκας υιοθετήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 1975, αφού προηγήθηκε ο σταδιακός εορτασμός και ενσωμάτωση της σε κράτη, όπου οι αγώνες του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών ευοδώνονταν.

Μια μέρα που αναδεικνύει και αποτίνει φόρο τιμής στους πολλαπλούς ρόλους που καλούνται οι γυναίκες να διαδραματίσουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής τους. Το ρόλο της αδελφής, της συζύγου, της μητέρας, τη στιγμή που πρέπει να ανταποκριθούν και σε ακαδημαϊκές και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Μέσα σε όλο αυτόν τον πολύπλευρο αγώνα της καθημερινότητας, δυστυχώς οι γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν και να υπερφαλαγγίσουν συγκεκριμένα στεγανά και μέχρι πρότινος άβατα στην ελληνική κοινωνία. Να ξεπεράσουν στερεοτυπικές αντιλήψεις και να παρεισφρήσουν σε χώρους εργασίας που φάνταζαν κάποτε απαγορευτικοί.

Μια μέρα που ρίχνει φως σε όλες αυτές τις ιστορίες γυναικών που υπέστησαν κακοποιητικές συμπεριφορές και βίωσαν την απαξίωση και την αδικία. Μια μέρα που δίνει ελπίδα σε γυναίκες που πολεμούν ή συμπαραστέκονται σε παιδιά και συζύγους στο μέτωπο του πολέμου. Και αναφέρομαι, φυσικά, στην φρίκη του πολέμου και τις εικόνες που βλέπουμε καθημερινά από την Ουκρανία.

Αλλά και μια μέρα που είναι αφιερωμένη σε γυναίκες που βεβηλώθηκε το σώμα τους από κάποιον ισχυρό και «μάτσο». Από κάποιον που επέβαλε τις απόψεις και τις διαθέσεις του με τη δύναμη του. Και κάπως έτσι η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος βρέθηκε να ωχριά μπροστά στον ετσιθελισμό του. Σε χώρους μάλιστα που έπρεπε να προάγουν, ακριβώς, τα αντίθετα πρότυπα. Στον αθλητισμό, σε σχολεία και σε άλλους φορείς κοινωνικοποίησης. Σε χώρους, δηλαδή, που μετετράπησαν σε εφιάλτες για γυναίκες, αντί να αποτελούν καταφύγια για την προσωπικότητα και τα όνειρα τους.

Για όλες αυτές τις γυναίκες, είναι αυτή η μέρα. Όχι, όμως, μόνο αυτή η μέρα, αλλά και οι υπόλοιπες 364 του έτους. Σε αυτές θέλουν την ίδια συμπαράσταση και προσοχή οι γυναίκες. Δεν είναι εκθέματα ούτε αποθανούσες για να χρειάζονται μια μέρα μνήμης. Χρειάζονται ειλικρινή στήριξη και κυρίως σεβασμό σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου.

Αναφορικά με την εμπλοκή τους στα κοινά, όμως, δεν απαιτούν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την ισότιμη παρουσία και την ανεμπόδιστη συμμετοχικότητα στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Επειδή, όμως, τα γεγονότα έχουν τη σημασία τους και φανερώνουν το ποιος πραγματικά έχει πασχίσει για τα γυναικεία δικαιώματα στην Ελλάδα, είναι απαραίτητη μια μικρή κοινοβουλευτική αναδρομή.

Γιατί, στην Ελλάδα η Κεντροδεξιά παράταξη έχει κάνει πολλά για τις γυναίκες χωρίς προσχήματα και προφάσεις. Και κυρίως χωρίς να χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως παραπέτασμα ψευτο-προοδευτισμού, όποτε και για όσο την βολεύει.

Ειδικότερα, το 1957 εκλέγεται με τον Ελληνικό Συναγερμό και πρόγονο της ΕΡΕ η πρώτη Ελληνίδα Βουλευτής, Ελένη Σκούρα. Κατόπιν, ο αρχηγός της ΕΡΕ, Κωνσταντίνος Καραμανλής, ορίζει ως υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας, την Λίνα Τσαλδάρη και ταράζει τα μέχρι τότε ανδροκρατούμενα «νερά» του ελληνικού πολιτικού κόσμου. Εν συνεχεία, η Νέα Δημοκρατία προτείνει και εκλέγει την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο Βουλής το 2004, την Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη. Πριν 2 χρόνια, ο αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, προτείνει για το ύπατο αξίωμα της ΠτΔ, την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Στο πρόσωπο της πρώτης γυναίκας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντανακλώνται όλοι οι εκείνοι οι συμβολισμοί που με κάνουν σήμερα, να αισθάνομαι υπερήφανη.

Και αυτά είναι τα όσα έχουν γράψει τα βιβλία της ιστορίας. Ευτυχώς, πυροτεχνήματα λόγου από άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν καταγράφηκαν. Αυτό, όμως, που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού, είναι η απόσταση λόγου και έργων που παραδοσιακά ενδημεί στα κόμματα της Αριστεράς.

Σήμερα, έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της ισότητας. Υπάρχουν, όμως και πολλά ακόμα να γίνουν. Προσωπικά, πιστεύω πως η πολιτική ισότητα θα επιτευχθεί, όταν εκλείψουν οι ποσοστώσεις οριστικά. Όταν, δηλαδή, δε χρειάζεται ο νομοθέτης να ορίζει το πόσες γυναίκες θα πρέπει να απαρτίζουν το εθνικό μας Κοινοβούλιο.

Μέχρι τότε, θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για όλα αυτά που μας κάνουν και στα μάτια άλλων δυναμικές, αυτόφωτες και μαχητικές γυναίκες. Με την ευχή να μην περάσουν πολλά ακόμη έτη…

Χριστίνα Τσιλιγκίρη

Social