«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία», είχε πει ο Αυστριακός ψυχίατρος, Ζίγκμουντ Φρόυντ. Μια φράση που στιγμιαία μου ήρθε στο μυαλό, όταν ξαφνικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -που λειτουργούν ως ημερολόγιο- έπεσα σε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες ημέρες της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Γιατί, συμπληρώθηκε μια ολόκληρη δεκαετία από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα και πλέον δικαιούμαστε να μπούμε στα παπούτσια του ιστορικού του μέλλοντος εκείνης της εποχής και να δούμε επιγραμματικά τα πεπραγμένα της.

Μιας Κυβέρνησης, δηλαδή, που για να αναρριχηθεί στην εξουσία, μοίρασε υποσχέσεις όπως ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο και ότι θα προχωρήσει σε σεισάχθεια χρεών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε μέσα στις πλατείες των αγανακτισμένων, με τον ίδιο τρόπο που σήμερα φιλοδοξεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και εργαλειοποιώντας, όπως έκανε πάντοτε, εθνικές τραγωδίες.

Άλλωστε, η οικονομική λιτότητα ήταν μια εθνική τραγωδία που δημιούργησε τάσης φυγής στη δικιά μου γενιά. Γιατί, η χώρα μας έχασε το διανοητικό της κεφάλαιο, το περιφερειακό της ανάστημα, αλλά και τον διεθνή δρασκελισμό της στα ευρωπαϊκά fora. Και τότε, ακριβώς, είχε την ατυχία να συσπειρωθούν όσοι επί σειρά ετών καιροφυλακτούσαν με λαϊκισμό και μαγικές λύσεις στη γωνία.

Και ακολούθησαν τα χρόνια της περήφανης διαπραγμάτευσης με τα 100 επιπλέον δις ευρώ στο χρέος της χώρας, οι συζητήσεις περί GREXIT, ο συνεχιζόμενος κατήφορος της ελληνικής οικονομίας, η kolotoumba του δημοψηφίσματος και το αποκορύφωμα του οικονομικού δόγματος του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν τα capital controls και οι κλειστές τράπεζες. Με ανθρώπους κάθε ηλικιών να στοιβάζονται στις ουρές έξω από ΑΤΜs και άλλους να κλαίνε για τις οικονομίες μιας ζωής.

Και, άμα πάμε πιο βαθιά στο χρονολόγιο, μπορούμε να απομονώσουμε και δηλώσεις των συντρόφων του Αλέξη Τσίπρα, όπως για τους μετανάστες που κατέκλυζαν τα νησιά μας και «λιάζονταν στις πλατείες» αυτών. Ή τους θεατρινισμούς του εταίρου του με τις στρατιωτικές στολές και τις πτήσεις πάνω από τα Ίμια ως άλλος Ράμπο. Με απόγειο, φυσικά, τη συμφωνία των Πρεσπών και το άδοξο -τέλος- μιας συγκατοίκησης με μόνη συγκολλητική ύλη την εξουσία.

Και κάπως, έτσι, τελειώνει η σύντομη αναπόληση των πιο κακών στιγμών της ιστορίας αυτού του τόπου. Ένα μαύρο κεφάλαιο που έμεινε πίσω χάρη στη σιγουριά και αισιοδοξία που ενέπνευσε η αλλαγή του υποδείγματος πολιτικής από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ενός υποδείγματος που επί πεντέμισι συναπτά έτη επιτρέπει στη χώρα μας να «σκοράρει» στην ανάπτυξη, την αποπληρωμή χρέους και τη δημιουργία καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας. Με παράλληλα αύξηση της αποτρεπτικής της ικανότητας και της διπλωματικής ισχύος της σε Αν. Μεσόγειο και Ευρώπη. Αλλά και με το μάτι της συνεχώς στραμμένο στις ευάλωτες ομάδες που παραμελήθηκαν από τους δήθεν ευαίσθητους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Αυτά ζήσαμε. Αυτά σήμερα θυμόμαστε. Για αυτά αγωνιστήκαμε τότε και τώρα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Τότε για τη γενιά μας, τώρα για τα παιδιά μας. Για να μη χρειαστεί να ζήσουν μια «δεύτερη φορά Αριστερά».

Είναι ουκ ολίγες οι φορές που πέφτω πάνω σε σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μιλούν για την ανάγκη τα γήπεδα να αλλάξουν προς το καλύτερο και ταυτόχρονα κατακεραυνώνουν την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα.

Πάντοτε τα προσεγγίζω όλα με το ίδιο ενδιαφέρον, αλλά ποτέ δεν έχω, δυστυχώς, αποκομίσει κάποια ουσιαστική πρόταση ή βελτίωση πέρα από αοριστολογίες και κοινοτυπίες, λ.χ. να αλλάξουν τα καθίσματα στις εξέδρες χρώμα.

Αυτό, όμως, που πραγματικά χρειάζονται τα γήπεδα προκύπτει μέσα από μια πολύ δύσκολη φόρμουλα. Βιωσιμότητα, Οργάνωση και Καινοτομία. Αυτό είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας για τα στάδια της νέας γενιάς και της ψηφιακής εποχής. Πώς θα φτάσουμε εκεί;

Πρώτον, με την ενεργειακή βελτίωση των αθλητικών οργανισμών με έξυπνα συστήματα διαχείρισης ενέργειας. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις έχουν μεγάλες ενεργειακές απαιτήσεις, από τον φωτισμό και τον κλιματισμό έως τη συντήρηση του γηπέδου. Η ενσωμάτωση έξυπνων συστημάτων διαχείρισης ενέργειας, με τη χρήση IoT και AI, μπορεί να βοηθήσει στην παρακολούθηση και βελτιστοποίηση της χρήσης ενέργειας.

Δεύτερον, με εφαρμογές ΑΙ για προβλέψεις συντήρησης. Η τεχνητή νοημοσύνη συμβάλλει στη βελτιστοποίηση της συντήρησης των εγκαταστάσεων. Με τη χρήση αισθητήρων και ΑΙ, τα αθλητικά στάδια μπορούν να προβλέπουν τυχόν βλάβες σε εξοπλισμό ή δομές, μειώνοντας τις διακοπές λειτουργίας και το κόστος συντήρησης.

Τρίτον, με αυξημένη ασφάλεια και διαχείριση πλήθους μέσω χρήσης ΑΙ. Είναι κρίσιμο για τα αθλητικά στάδια να πετύχουν υψηλά επίπεδα ασφάλειας και διαχείρισης του πλήθους. Με τη χρήση καμερών ασφαλείας και AI, τα στάδια μπορούν να εντοπίζουν και να διαχειρίζονται τυχόν προβλήματα σε πραγματικό χρόνο, βελτιώνοντας τη ροή των θεατών και μειώνοντας τον συνωστισμό.

Τέταρτον, με ψηφιακές πλατφόρμες για τη βελτίωση της οργάνωσης αθλητικών συλλόγων. Οι αθλητικοί σύλλογοι έχουν να διαχειριστούν μεγάλο αριθμό αθλητών, μελών και χορηγών. Οι ψηφιακές πλατφόρμες, όπως τα CRM συστήματα, βοηθούν στη βελτίωση της διαχείρισης των συλλόγων και στην παροχή καλύτερων υπηρεσιών στους αθλητές και τα μέλη.

Πέμπτον, εισάγοντας προσωποποιημένες εμπειρίες θεατών με ΑΙ. Οι αθλητικοί σύλλογοι και τα στάδια μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνητή νοημοσύνη για να προσφέρουν προσωποποιημένες εμπειρίες στους θεατές. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από τις προτιμήσεις των φιλάθλων, τα AI συστήματα μπορούν να παρέχουν εξατομικευμένες προσφορές και υπηρεσίες.

Εκτον, με χρήση «πράσινης» τεχνολογίας και ΑΠΕ. Η νέα ψηφιακή εποχή παρέχει ευκαιρίες για μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος μέσω «πράσινης» τεχνολογίας και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τα ηλιακά πάνελ και τα συστήματα ανακύκλωσης νερού μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ενεργειακή απόδοση ενός σταδίου.

Με αυτόν τον συνδυασμό τεχνικών τα στάδιά μας μπορούν να γίνουν πιο εύκολα προσβάσιμα, πιο τεχνολογικά προηγμένα, πιο «πράσινα». Και τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια διαφορετική εμπειρία ως θεατές και ως στελέχη του αθλητισμού. Τον καμβά τον έχουμε, το μόνο που μένει είναι να προσθέσουμε πάνω όμορφα σχέδια και όχι καρικατούρες του παρελθόντος.

Άνθρωποι που αγαπούν και τροφοδοτούν το οικοσύστημα της με ιδέες, πολιτισμικά στοιχεία, βιώματα, αλλά και με προσωπικό μόχθο. Ως μία από αυτούς τους ανθρώπους, απευθύνομαι σε εσάς σήμερα.

Ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Πολυαθλητικών Σωματείων, αλλά και ως καταρτισμένη επιστήμονας στη διαχείριση ευρωπαϊκών προγραμμάτων, κομίζω μια διαφορετική διάσταση στην προσέγγισή μου για τις ευρω-κάλπες της Κυριακής. Μέσα από την εργασία μου, έχω διαπιστώσει ότι το Ευρωκοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι το επίκεντρο των αποφάσεων που επηρεάζουν το παρόν, αλλά και το μέλλον μας. Σε σημαντικό και όχι αμελητέο βαθμό, όπως φαντάζονται κάποιοι.

Οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι κάτι περισσότερο από απλές ψηφοφορίες. Είναι η ευκαιρία μας να καθορίσουμε το πώς θα διαμορφωθεί η Ευρώπη του αύριο. Κάθε μία από εμάς και εσάς έχει τη δύναμη στις 9 Ιουνίου να σηματοδοτήσει τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το μέλλον μας, οι νέοι, το έχουμε στα χέρια μας. Με τη συμμετοχή μας στις εκλογές, μπορούμε να φέρουμε αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης, αλλά και στη θεώρηση των ευρωπαϊκών θεσμών απέναντι στην κλιματική αλλαγή, την ανεργία των νέων, την εκπαίδευση και πολλά άλλα θέματα που μας απασχολούν.

Και ενώ καθορίζουμε ποιοι θα είναι οι εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη, πρέπει να θυμόμαστε τη σημασία της επιλογής μας. Η Νέα Δημοκρατία είναι η παράταξη που έφερε την Ελλάδα πιο σταθερά, πιο ισχυρά, πιο κοντά στην Ευρώπη.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει περισσότερο είναι η συμμετοχή μας. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να καθορίσουμε το μέλλον που ονειρευόμαστε.

Εγκλήματα πάθους, εγκλήματα τιμής, εγκλήματα κατά της ανθρώπινης φύσης που αυτονόητα πρέπει να μας απασχολούν και να τα καταδικάζουμε συνολικά ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτά η δράση μας δεν είναι συντονισμένη. Αντιθέτως, απειλείται από διχασμό και υποβόσκουσες αψιμαχίες για τους ορισμούς και όχι για το περιεχόμενο. Μία από αυτές έχει να κάνει με την ποινική θεσμοθέτηση του όρου γυναικοκτονία.

Είναι από τα ζητήματα που μπορούμε με ευκολία να πούμε ότι η ουσία δίνει τη θέση της στις εντυπώσεις. Ειδικά, όταν αναλαμβάνουν -οι «ειδικοί» σε αυτό- κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του λαϊκισμού.

Η τροπολογία, λοιπόν, που κατέθεσαν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Νέα Αριστερά κινείτο προς αυτήν την λανθασμένη κατεύθυνση. Η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας είναι ένα παραπέτασμα για τις πολιτικές τους βλέψεις. Ένα ρεσιτάλ ευαισθησίας από την Αριστερά που παραδοσιακά θεωρεί πως πρέπει να έχει την πρωτοκαθεδρία σε κοινωνικά θέματα και δαιμονίζεται όταν την χάνει.

Παραβλέπουν ότι η Κυβέρνησή της Νέας Δημοκρατίας επανέφερε στο αδίκημα της ανθρωποκτονίας ως αποκλειστική ποινή τα ισόβια, την αυστηρότερη δηλαδή ποινή που υπάρχει στο δικαιικό μας σύστημα. Όσο για την εξάλειψη εκ προοιμίου των ελαφρυντικών, είναι μια πρόταση εξ ορισμού καταδικασμένη.

Το Άρθρο 84 του Ποινικού Κώδικα και η αναγνώριση των ελαφρυντικών είναι μια ξεχωριστή διαδικασία του δικαστηρίου, το οποίο κρίνει για κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Δεν μπορείς, δηλαδή, να παράγεις μια έννοια γένους, στην οποία να μην εξετάζεται καν η πιθανότητα ελαφρυντικών περιστάσεων.

Η βαρύτερη ποινή που ζητούν «για τα μάτια του κόσμου» οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, είναι μάλλον η θανατική ποινή που θα μπορούσε να σταθεί μόνο σε ένα αυταρχικό καθεστώς χωρίς κράτος Δικαίου.

Η πολιτική πρέπει να διέπεται από αρχές, αλλά και από προτεραιότητες. Σε αυτήν την δεδομένη στιγμή, πρέπει όλες και όλοι να επιλέξουμε τη μάχη που δίνουμε. Να αφήσουμε στην άκρη το πως θα «βαφτίσουμε» πιο εύσχημα τη δολοφονία μιας γυναίκας και να δούμε πως θα απλώσουμε ένα ακόμη πιο αποτελεσματικό δίχτυ προστασίας που να αποτρέπει τέτοια ειδεχθή εγκλήματα.

Και στην Ελλάδα, τα τελευταία 5 χρόνια, έχουν γίνει ουκ ολίγες παρεμβάσεις για την προστασία ευάλωτων γυναικών.

Επιγραμματικά, σήμερα λειτουργούν 18 επιχειρησιακά γραφεία αντιμετώπισης ενδοοικογενειακής βίας σε ολόκληρη τη χώρα. Ήδη, δημιουργούνται 45 ακόμη, ώστε να υπάρχει ένα σε κάθε Διεύθυνση Αστυνομίας. Από το 2023 τα θύματα έχουν πρόσβαση και στην ειδική εφαρμογή άμεσης ειδοποίησης της Αστυνομίας, το Panic Button, ενώ υπάρχει και η 24ωρη τηλεφωνική γραμμή 15900 για καταγγελίες. Έχει γίνει χρήση του Panic Button 270 φορές ενώ και στις 270 περιπτώσεις οι γυναίκες προστατεύτηκαν αποτελεσματικά. Το πρώτο τρίμηνο του 2024, 1.359 γυναίκες κάλεσαν στο 15900 για να καταγγείλουν περιστατικά βίας, με το 61% να αφορά σε νυν ή πρώην σύζυγο ή σύντροφο, ενώ 406 γυναίκες κάλεσαν για ενημέρωση και συμβουλές.

Παράλληλα, σε όλη τη χώρα λειτουργούν 44 συμβουλευτικά κέντρα τα οποία προσφέρουν δωρεάν συμβουλευτική, καθώς διαθέτουν ψυχοκοινωνική και νομική υπηρεσία. Από την έναρξη λειτουργίας τους και μέχρι το τέλος Μαρτίου 2024 έχουν απευθυνθεί στα κατά τόπους συμβουλευτικά κέντρα της χώρας μας 53.247 γυναίκες.

Τέλος, λειτουργούν, ακόμη, 20 Ξενώνες φιλοξενίας οι οποίοι αυτή τη στιγμή φιλοξενούν 67 γυναίκες και 73 παιδιά, ενώ οι χώροι τους φυλάσσονται σε 24ωρη βάση.

Πέρα από αυτά, είναι όμως και στο χέρι μας να γινόμαστε καλύτεροι ως μέλη μιας κοινωνίας ισότητας. Να διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας με αυτόν τον τρόπο και να αλλάξουμε τις βαθύρριζες μάτσο νοοτροπίες. Με έμφαση στην ελληνική περιφέρεια, αλλά και στα μεγάλα αστικά κέντρα. Εκεί που πρέπει να σπάσει η σιωπή.

Ήρθε η ώρα να πάμε ως κοινωνία από το «κάτι θα του έκανε» στο «είναι δολοφόνος» αβίαστα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς περιστροφές. Μόνο τότε, θα έχουμε πετύχει μια ουσιαστική νίκη. Όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τις γενεές που έρχονται.

Στις φετινές κάλπες τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν έναν και μοναδικό αντίπαλο: τον λαϊκισμό
Σε αυτόν ευθύνονται τα εθνικά και υπερεθνικά βάσανα της τελευταίας δεκαετίας, καθώς φροντίζει να αναδύεται μαζί με τις κρίσεις. Είναι εκεί για να αποπροσανατολίσει από τον στόχο της Ενωμένης Ευρώπης, είναι πάντοτε «παρών» για να αποτρέψει γενναίες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της, είναι ευέλικτος σε σημεία καμπής για την ιστορία της ηπείρου.

Αλλά και στην Ελλάδα, ο λαϊκισμός έκανε αισθητή την παρουσία του. Όταν υπεγράφη η Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας-ΕΟΚ. Στη συνέχεια, επαναπαύθηκε κατά την επταετή περίοδο της Δικτατορίας. Και τελικά ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας υπό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο Συνδικάτο», όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε την ιστορική Συνθήκη Προσχωρήσεως στην ΕΟΚ το 1979.

Μετά την πλήρη ένταξή μας το 1981, ακολούθησε μια περίοδο σιγής, που απλά έθεσε τον λαϊκισμό σε λήθαργο, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για να βγει και πάλι στην επιφάνεια.

Δεν άργησε να τις βρει, λίγα χρόνια αργότερα, όταν έφτασαν στην Ελλάδα τα «απόνερα» της παγκόσμιας κρίσης χρέους. Μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να δείξει ο λαϊκισμός την ποικιλομορφία του. Πρώτα, ως αντίπαλος σε μετρημένες οικονομικές πολιτικές. Μετέπειτα, ως πολέμιος της Ευρώπης και των προσπαθειών της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να κρατήσει τη χώρα μας μέσα σε αυτήν.

Τέλος, ως οπαδός του εκτροχιασμού της Ελλάδας από το ενιαίο νόμισμα, παλεύοντας μανιωδώς για την έξοδο μας από την Ευρωζώνη, που -παρεμπιπτόντως- φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια ύπαρξης.

Τότε, είναι που βρήκε βέβαια πρόσφορο έδαφος στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τις συνεχείς παλινωδίες απέναντι σε θεσμούς και Ευρωπαίους εταίρους. Στον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του που μας οδήγησαν στα capital controls και σε μια φρικώδη περίοδο, όποτε και κοιμόμασταν με ευρώ και φοβόμασταν ότι θα ξυπνήσουμε με δραχμή. Ακόμη και σήμερα, οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου εκδίδουν βιβλία που μιλούν για εναλλακτικά νομίσματα.

Αυτόν ακριβώς τον εθνολαϊκισμό, ήρθε να καταρρίψει η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη την δημοσιονομική υπευθυνότητα και τον ορθολογισμό. Η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και προς το υπόδειγμα πολιτικής είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Παράλληλα, όμως, και προς μία εξωτερική πολιτική που σέβεται τις ιδιαιτερότητες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και τη στοχοθεσία της Ε.Ε.

Η Ελλάδα κατάφερε να ανακτήσει τη φερεγγυότητα της στην Ευρώπη και τον κόσμο, μαζί με την επενδυτική βαθμίδα, τη μείωση της ανεργίας και του χρέους, τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, την αύξηση εισοδημάτων, τη δίκαιη φορολόγηση και το ρεκόρ ξένων επενδύσεων. Χωρίς δημοσιονομικές υπερβολές, αλλά με μετρημένες πολιτικές. Η χώρα μας είναι και πάλι ισότιμος συνομιλητής και όχι ωτακουστής στα ευρωπαϊκά τραπέζια. Είναι και πάλι πρωτοστάτης και όχι ακολούθημα σε πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες. Είναι, πρωτίστως, η χώρα με το υπόδειγμα πολιτικής, που γίνεται πρότυπο για ολόκληρη την ήπειρο.

Μια ήπειρο. που σε λίγο καιρό θα οδηγηθεί στην 10η εκλογική διαδικασία της ιστορίας της και 9η για την χώρα μας. Το κεκτημένο που πέτυχε η Ελλάδα τα χρόνια αυτά, είναι αυτό μιας ισορροπημένης φιλελεύθερης πολιτικής. Για την Ευρώπη, το στοίχημα είναι να μην υποκύψει σε δυνάμεις που δε θέλουν να μετεξελιχθεί σε μια ουσιαστική ένωση σε τομείς, όπως το εμπόριο και η αμυντική συνεργασία. Σε αυτές τις δυνάμεις, πρέπει να αντιτάξουμε πολιτικές με όραμα και ισχυρά θέλγητρα.

«Εξωτερική πολιτική είναι στ’ αλήθεια η εγχώρια πολιτική με καπέλο», είχε πει ο πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Hubert H. Humphrey, δίνοντας το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής στα διεθνή δρώμενα εκείνη την εποχή.

Και η αλήθεια είναι ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας κουβαλά όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες ιδεολογικές, πολιτισμικές και εθνοτικές συγκρούσεις που καθημερινά εκτυλίσσονται στο εσωτερικό της. Ενσωματώνει, ταυτόχρονα, όμως, την ιστορική μνήμη ενός έθνους και αποτελεί ευκρινή αντικατοπτρισμό των θέσεων του.

Η Ελλάδα και κατ’ επέκταση η πολιτική της ηγεσία, σε αυτή τη σκακιέρα, αποτελούν σταθερά έναν αξιοπρόσεκτο δρών και κινητοποιητή των εξελίξεων. Με την ακλόνητη θέση της στη σωστή πλευρά της ιστορίας σε οποιαδήποτε σύρραξη ή ανάφλεξη λαμβάνει χώρα στους πρόποδες της ευρωπαϊκής ηπείρου ή και της ευρύτερης γειτονιάς της.

Αποκηρύσσοντας δυναμικά από την πρώτη στιγμή τον επεκτατισμό και τα παράνομα κατοχικά τετελεσμένα που δημιούργησε η ρωσική εισβολή. Την ίδια στιγμή, συμμετείχε αποφασιστικά στην υλική υποστήριξη και σε διάφορες διεθνείς συσπειρώσεις υπέρ του δικαιώματος της Ουκρανίας να υπερασπιστεί το έδαφος της.

Σήμερα, με την ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή να βρίσκεται σε εξέλιξη, η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έλαβε άμεσα θέση υπέρ του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, καλώντας τη φίλια χώρα, ωστόσο, να μην παραστρατίσει από το δρόμο του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Προτείνοντας βιώσιμες λύσεις που θα οδηγήσουν σε ένα αναίμακτο μέλλον και όχι σε μια επανάληψη του παρελθόντος στην περιοχή.

Στην Ευρώπη, η χώρα μας έχει έναν σταθερό βηματισμό και ένα ιδιαίτερο εκτόπισμα, καταφέρνοντας να αλλάξει τη στάση της Ένωσης απέναντι στο Μεταναστευτικό, αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών και της κλιματικής αλλαγής. Με πρωτοβουλίες, όπως το πιστοποιητικό εμβολιασμού μέσα στην πανδημία, αλλά και η συνεκτική πλέον πολιτική προστασίας των εξωτερικών συνόρων.

Στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, η Ελλάδα αποτελεί κινητήρια δύναμη των εξελίξεων και της ενταξιακής τους προοπτικής, αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Χωρίς να είναι, ωστόσο, ο «χρήσιμος ηλίθιος» της ιστορίας, αλλά με το να λειτουργεί ως καμπανάκι για τις υποχρεώσεις τους. Το απέδειξε, άλλωστε, πρόσφατα, όταν και η γειτονική Αλβανία στην υπόθεση Μπελέρη διολίσθησε από το ευρωπαϊκό μονοπάτι και ποδοπάτησε τις αρχές του κράτους Δικαίου.

Παράλληλα, δε παραμελεί την ενίσχυση της διπλωματικής και αμυντικής της ικανότητας. Πρόσφατα, η καθέλκυση της πρώτης φρεγάτας Belharra, βρισκόταν στις τηλεοράσεις μας, ενώ πάνω από τον ουρανό του ΣΕΦ υποδεχόμαστε τα νέα Rafalle και τα αναβαθμισμένα F-16. Όλα αυτά αποτελούν δείγμα μιας χώρας διαρκώς αναπτυσσόμενης, με τα πόδια της στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας της διεθνούς πολιτικής.

Πλέον, μιλάμε για μια νέα Ελλάδα. Μια νέα Ελλάδα που προφανώς έχει αφήσει οριστικά πίσω της την εποχή του μαρασμού και της χαλαρότητας. Που αναπτύσσεται, ωριμάζει και βάζει ρότα για το αύριο.

Είναι ακριβώς αυτή η Ελλάδα που φορά το καπέλο της και αποπνέει την ίδια αποφασιστικότητα και πυγμή, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό.

Και το πιο σημαντικό, πλέον, η χώρα μας προσκαλείται, ερωτάται, ζητούν τη γνώμη της. Πριν τις εισηγήσεις, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, αλλά και μετά όχι μόνο για την περιοχή της, αλλά και για την ευρύτερη ευρωπαϊκή γειτονιά. Μια χώρα πραγματικός πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος των εξελίξεων.